انتشار فیلم توهین سازگارا به امام (ره)

محسن سازگارا که در یکسال و نیم اخیر به عنوان سخنگوی فتنه در خارج از کشور مشغول فعالیت است در صدای امریکا به ساحت مقدس و نورانی حضرت امام خمینی(ره) توهین کرد.

"خبرنامه دانشجویان ایران " از انتشار فیلمی در سایت‌های ضدانقلاب و سبز اموی خبر داد که در آن سازگارا به صورت آشکارا امام خمینی(ره) را مورد اهانت قرار می‌دهد. سازگارا در سال 88 و سال جاری وظیفه سخنگویی فتنه گران در خارج از کشور را برعهده داشت.

وی با اعلام اینکه نظر میرحسین موسوی و مهدی کروبی و محمد خاتمی درباره مسائل گوناگون چیست خوراک لازم را به حامیان سبز اموی می دهد. برخی سایت‌هایی که فیلم مذکور را منتشرکرده اند می‌گویند این فیلم مربوط به چند ماه پیش است ولی به دلایلی تا الان صلاح نبوده که آن را منتشر کنند.

پیش از این و در جریان اغتشاشات فتنه‌گران در سال گذشته و هنگامی که مردم به اقدام فتنه‌گران در اهانت به عکس امام(ره) به شدت اعتراض می‌کردند، برخی عوامل منتسب به فتنه عنوان می‌کردند که اهانت به عکس امام توسط عوامل حکومت ایران و در جهت تخریب فتنه سبز صورت گرفته است؛ از این روی اهانت بی‌شرمانه اخیر سازگارا (از حامیان جدی موسوی و فتنهه سبز) به امام خمینی(ره) به طور کامل پرده از چهره کریه این جریان به رهبری میرحسین موسوی و مهدی کروبی برداشت.

بخشی از سابقه سازگارا در دولت اصلاحات

از مهمترین فعالیت‌های فکری سازگارا باید به حضورش در حلقه کیان و نشستن پای درس عبدالکریم سروش اشاره کرد. او به همراه کسانی مانند اکبر گنجی، آرش نراقی، و علی افشاری در حلقه کیان جمع شده و با ایجاد فضایی گرد عبدالکریم سروش به آموختن دیدگاه ها و ترویج تفکرات او پرداختند. این حلقه پایگاه توسعه فعالیت های مطبوعاتی بعدی اصلاح طلبان شد و مخصوصاً سازگارا با راه انداختن شرکت جامعه روز به پشتیبانی گسترده از این جریان پرداخت. یک نکته جالب توجه آنکه در روزنامه جامعه، از اولین روزنامه های این جریان، علاوه بر انتشار نظرات سروش، به بهانه چندصدایی بودن روزنامه، به انتشار نظرات حسین باقرزاده نیز رعبت نشان داده شد که از اعضای مرکزیت سازمان منافقین بود. به این نکته هم کمتر کسی توجه کرد که نظرات سروش و باقرزاده تا چه اندازه شبیه و نزدیک به هم بود. همچنین از دیگر نزدیکان این حلقه باید به عمادالدین باقی هم اشاره کرد که از قضا نظرات مشابهی با باقرزاده داشت؛ به ویژه در خصوص موضوع قصاص.

یکی از برنامه هایی که مجریان پروژه دین زدایی و سکولاریزم - به عنوان اقدام بنیادی برای تغییر نظام- دنبال کردند، ترویج شبهات و اندیشه های لیبرالیسم دینی بود. این پروژه را عبدالکریم سروش از اواسط دهه 60 شمسی به طور جدی آغاز کرد و کسانی همچون اکبر گنجی و محسن سازگارا امکانات لازم را برای او مهیا می کردند. مقالات اولیه سروش درباره قبض و بسط تئوریک شریعت در ماهنامه کیهان فرهنگی چاپ شد و حساسیت هایی را برانگیخت.

در آن سال ها کیهان فرهنگی در اختیار اکبر گنجی و کسانی همچون آرش نراقی، رخ صفت، رضا تهرانی، و هادی خانیکی بود. چاپ این مقالات باعث شد تا گروه گنجی از کیهان فرهنگی رانده شوند. اما آنها به پشتیبانی برخی افراد و از جمله سازگارا ماهنامه کیان را راه انداختند که توسط سروش و مجتهد شبستری تغذیه فکری می شد. این ماهنامه همان افکار لیبرالیستی و سکولاریستی را تبلیغ می کرد که بعداً مبنای نقد اسلام و نفی ولایت فقیه شد.

همچنین جریان روشنفکری دینی هم در این زمان و با همین برنامه ها شکل گرفت و به تدریج حلقه کیان مرکزیت معنوی آن شد. شاید از این جهت است که سازگارا هم یک روشنفکر دینی برشمرده شده است در حالی که او بیشتر یک فعال سیاسی با مرام لیبرالیستی است.

چند ماه از انتخاب محمد خاتمی به ریاست جمهوری نگذشته بود که قرار شد ماهنامه کیان به صورت روزنامه در آید. این اقدام در واقع ادامه پروژه حلقه کیان بود برای تبلیغ گسترده ایده های دین زدا و شبهه برانگیز. به راحتی می توان دریافت که آن طرح ده ماده ای که می توانست به بقای سازمان های التقاطی و وابسته ای همچون مجاهدین خلق در داخل کشور کمک کند و لیبرالیسم مورد نظر سازگارا را برآورده سازد، اکنون در قالب حلقه کیان و به شکلی بسیار خطرناک تر دنبال و اجرا می شد. اگر در مقطع سال 60 حامیان کشمیری به هر ریسمانی می آویختند تا از عرصه سیاست کشور حذف نشوند، اکنون ته مانده های آن جریان فضایی پیدا کرده بودند که انتقام خود را بگیرند.

به هر دلیلی کیان روزنامه نشد و مدتی بعد حتی از انتشار بازماند. اما "در زمستان 76 در محافل مطبوعاتی پیچید که نخستین روزنامه جامعه مدنی ایران با عنوان جامعه به زودی منتشر می شود و گفته شد این روزنامه را همان کسانی منتشر خواهند کرد که کیان را انتشار می‌دادند، کسانی که بعدها در مطبوعات به حلقه کیان مشهور شدند ". این حلقه ادامه التقاط بود.

بررسی محتوای کیان و سوابق گردانندگان آن و روابط اعضای تحریریه و سرمایه گذاران آن و سرانجامِ آنان می تواند ابعاد گوناگون این جریان خزنده را روشن تر نماید؛ جریانی که از دل آن کسانی همچون اکبر گنجی و آرش نراقی سربرآوردند که بعدها بر مبنای همین روشنفکری دینی (یا به اصطلاح یکی از مخالفان آنها که البته دین دار هم نیست، روشنفکری دِیمی) همجنس گرایی را طبیعی و منطبق بر دین دانستند! بی تردید سازگارا هم در چهارچوب لیبرالیسمی که بدان باور دارد و از آن ارتزاق می کند همین مواضع را ابراز نموده است. وی نیز معتقد به برابری حقوق زن و مرد و رعایت کامل حقوق اقلیت‌های جنسی (که منظور از آن منحرفین جنسی است) می باشد.