به گزارش فارس، "ترزا لویس " زنی 41 ساله با نارسایی ذهنی است که در صف اعدام ایالت ویرجینیای آمریکا قرار دارد. وی که هم یک مادر است، و هم یک مادر بزرگ، قرار است 23 سپتامبر 2010 اعدام شود. ترزا که تا به حال حدود 7 سال از زندگی خود را در زندان سپری کرده است، به اجیر کردن دو نفر برای قتل همسر و ناپسری خود در سال 2002 متهم است. لویس همچنین در ازای پرداخت هزینه خرید سلاح گرم برای قتل، خود و دختر 16 ساله‌اش را به قاتلان عرضه می‌دارد.

در همین حال، "کن کوچینلی "، دادستان ویرجینیا حکم اعدام را برای ترزا با ذکر دلایلی که آن را ماهیت خشن جنایت و ارتکاب زنا توسط ترزا می‌نامد، موجه می‌داند. ترزا با وجود اینکه از نارسایی ذهنی رنج می‌برد، پس از اتفاق فوق مسئولیت اقدامات خود را پذیرفته و با پلیس همکاری کرد. وی حتی "ماتیو شالنبرگر " و "رودنی فولر " دو نفری را که قتل‌ها را مرتکب شدند، به پلیس معرفی کرد؛ اما این در شرایطی است که برای این دو قاتل مجازات اعدام در نظر گرفته نشده و آنها فقط به حبس محکوم شده‌اند.

قاضی دادگاه ترزا را با نارسایی ذهنی، "طراح " قتل‌ها معرفی کرد. این در حالی بود که این زن در چندین تست هوش در مرز "عقب مانده‌ذهنی " قرار گرفت. گفته می‌شود که ترزا در زمان قتل‌ها از نارسایی‌های دیگری رنج می‌برد که حکم اعدامش را زیر سؤال می‌برد.

***عجز ترزا در انجام امور روزمره ساده***

روزنامه آمریکایی "هافینگتون پست " در گزارشی نوشت: کارشناسان روانشناسی قضایی از نظر ذهنی لویس را تست کرده و اعلام کرده‌اند که ترزا نوعی "اختلال شخصیت وابسته " دارد و به علت این نارسایی به تنهایی قادر نیست حتی از عهده وظایفی ساده چون تهیه یک فهرست خرید خواروبار برآید. "جیمز روکپ "، وکیل مدافع لویس نیز که بدون دریافت حق وکالت از لویس دفاع کرد، می‌گوید: رفتار لویس در زندان نمونه بوده است. این یکی از دلایل مبنی بر اشتباه بودن حکم اعدام است. ترزا تا اکتبر 2002 هیچ سوءسابقه اقدامات خشونت‌آمیز نداشت. وی الآن به شدت نادم است. ترزا الآن نمی‌تواند دست کسی را بگیرد یا حتی در یک بازی شرکت کند.

روکپ با انتقاد از حکم اعدام برای ترسا، آن را یک عیب و نقص بزرگ برای سیستم قضایی آمریکا دانست و گفت: سیستم قانونی برای جدی‌ترین جرم‌ کارآیی خوبی ندارد. برای افرادی که کارهای مشابه یا حتی بدتری انجام می دهد، وضعیت بهتری حاکم است. ناسازگاری و ناهمخوانی بسیاری درباره کسانی که اعدام می‌شوند و کسانی که اعدام نمی‌شوند، وجود دارد.

***سند کتبی برای رد اتهام لویس***

"ماتیو شالنبرگر "، یکی از قاتلان درگیر در ماجرای قتل همسر و ناپسری ترزا لویس طی نامه‌ای کتبی به هم‌سلولی خود اعتراف کرد که نقشه قتل، طرح ترزا نبوده و در کل ایده وی بوده است. در این نامه آمده است: من ترزا را در والمارت در دانویل ملاقات کردم. از زمانی که من وی را دیدم، متوجه شدم که ترزا شخصی است که به راحتی می‌شود او را مدیریت و کنترل کرد. کشتن جولیان و چارلز لویس در کل ایده من بود. من به پول نیاز داشتم و ترزا یک هدف آسانی بود. شالنبرگر سه سال بعد در زندان خودکشی کرد و از آن زمان به بعد وکلای مدافع ترزا نتوانسته‌اند از این نامه به عنوان یک مدرک در دادگاه استفاده کنند.

***اعدام یک عقب‌مانده ذهنی، نقض قانون***

"لری کاکس " مدیرعامل سازمان عفو بین الملل در نامه‌ای به "رابرت مک دانل " فرماندار ایالت ویرجینیا نوشت : اعدام فردی که دچار نارسایی ذهنی است نقض قانون اساسی آمریکا است. در این نامه همچنین آمده است: غیر ممکن است که فردی که پزشکان او را عقب مانده ذهنی تشخیص داده اند و تایید کرده اند که استقلال در تصمیم گیری ندارد توانسته باشد دو مرد را برای ارتکاب به قتل اجیر کرده باشد. کاکس در ادامه نامه خود می‌افزاید: روانشناسان قضایی ترزا را مورد آزمایش قرار داده اند و تایید کرده اند که وی از انجام کارهای روزانه خود عاجز است و حتی نمی تواند لیست خرید خود را تنظیم کند چه برسد به سازماندهی یک قتل.

***استاندارد دوگانه حقوق بشری***

موضوع ترزا تا حدودی زیادی به پرونده یک زن ایرانی که به زنای محسنه و همدستی در قتل همسر خود محکوم است، شباهت دارد. اما رسانه‌های تحت سلطه غرب اخیرا موج عظیمی از هجمه خبری را علیه ایران به راه انداختند تا جایی که مقامات غربی بعضا حتی پای خود را یک گام فراتر نهاده و در این میان رئیس جمهور و وزیر خارجه فرانسه شخصا به دفاع از زن ایرانی مجرم پرداختند. محافل باصطلاح حقوق بشری و رسانه‌های غربی با تیترهای پرطمطراق خود چنان دم از دفاع حقوق بشر زدند که افکار عمومی را محو دروغ‌های خود کردند.

اما در سویی دیگر و در ویرجینیای آمریکا، زنی دچار نارسایی ذهنی در صف انتظار برای اعدام نشسته است. به نظر می‌رسد که از منظر آمریکایی و غربی، دفاع از یک مجرم در ایرانی، دفاع از حقوق بشر محسوب می‌شود، اما دفاع از زن عقب‌مانده ذهنی محکوم به اعدام در آمریکا که کسی صدایش را نمی‌شنود، در این میان هیچ محلی از اعراب ندارد.

ترزا سال 2002 به اعدام محکوم شد، اما از آن زمان تا کنون هیچ احدی به جز اطرافیان وی به دفاع از ترزا نپرداخته‌اند. مقامات کاخ سفید که به مداخله در امور داخلی سایر کشورها عادت دارند، از آن زمان تا کنون به خود این زحمت را نداده‌اند یا اینکه مصلحت نمی‌دانند، سری را به عقب برگردانده و به نقض‌ حقوق بشر و محدودیت آزادی بیان در داخل مرزهای آمریکا رسیدگی کنند. این امر احتمال دست داشتن این افراد پشت پرده ماجرا را بیش از پیش افزایش می‌دهد.

***ترزا در حسرت گوش شنوا در آمریکا***

در حالی که 2 روز تا اعدام ترزا مانده است، آخرین آرزوی وی در لحظات باقی‌مانده تا اعدام می‎تواند این باشد که ای کاش وی در کشوری با سیستم قضایی و رسانه‌ای زندگی می‌کرد که به‏جای مداخله در امور داخلی سایر کشورها و جوسازی‌ها، صدای مردم کشور خود را می‌شنید. اما ترزا دیگر چشم امید خود را به روی کمکهای مقامات غربی بسته‌ است. شاید او هم الان مثل ما می‌داند که غربی‌ها چشم خود را بر نقض حقوق بشر در کشورهای خود می‌بندند. او در حال حاضر چاره‌ای جز انتظار تلخ و سنگین برای مواجهه با مرگ به واسطه تزریق مواد سمی را ندارد.